جامعه‌ای که مردمش یکدیگر را فراموش کنند، آرام‌آرام رو به زوال می‌رود. شادی‌های کوچک، بیماری‌های بزرگ را درمان می‌کنند. خنده‌های واقعی، نه خنده‌های مجازی، روح را زنده نگه می‌دارند. اگر به گذشته نگاه کنیم، خواهیم دید که چیزی که از دست داده‌ایم، هنوز هم می‌تواند بازگردد. هنوز هم می‌توان در یک عصر سرد زمستانی، دور هم نشست، چای نوشید، قصه گفت، و از دل همان لحظات ساده، زندگی را دوباره یافت.