آن‌که خلوت را درک کند، به خلوتِ معشوق بار یابد؛ آن‌که خاموشی را دریابد، به نطقِ ازلی برسد؛ و آن‌که از خلق بگسلد، به وصلِ حضرت دوست نایل گردد. پس اگر در طلب معرفتی، نه در هیاهوی خلق، که در سکوتِ حضور بجوی؛ نه در زبانِ گفتار، که در طنینِ خاموشی؛ نه در ازدحامِ بیهوده، که در تنهاییِ پر از معنا.