چهارشنبه‌سوری؛ روشنای پیوندها، نه هیاهوی بی‌ثمر

چهارشنبه‌سوری، آیینی کهن است که در جان فرهنگ ما ریشه دارد؛ جشنی برای پاسداشت گرمای زندگی، برای کنار هم بودن، برای زدودن سردی از دل‌ها و خانه‌ها. آتش در این شب، نشانه‌ای از پیوند، از روشنایی، از گذر از تیرگی‌ها و رسیدن به روشنی بود. این جشن، فرصتی بود تا مردمان، در پایان سالی که پشت سر گذاشته‌اند، گرد هم آیند، دوستی‌ها را تازه کنند، کدورت‌ها را کنار بگذارند و با دل‌هایی سبک‌بار، به استقبال بهار روند.

مفهوم چهارشنبه‌سوری، چیزی فراتر از آتش‌افروزی است. این جشن، نشانی از خرد جمعی بود؛ از آنکه گرمای زندگی نه در شعله‌های بیرونی، بلکه در مهر و همدلی میان انسان‌ها شکل می‌گیرد. وقتی مردم در کنار هم از آتش می‌گذشتند، نه در ستایش آن، بلکه در همراهی با یکدیگر، در پیمودن مسیر به سوی نویی و تازگی، در کنار گذاشتن رنج‌ها و ناخوشی‌های سال کهنه، معنای واقعی این آیین را زندگی می‌کردند.

اما امروز، در برخی رفتارها، این سنت دیرینه از مفهوم اصلی خود فاصله گرفته است. صداهای ناهنجار جای نغمه‌های شادی را گرفته‌اند، آتش که زمانی نماد گرما و دوستی بود، در بعضی جاها رنگ آشفتگی به خود گرفته است. آنچه زمانی فرصتی برای گرد هم آمدن بود، گاه به عاملی برای ایجاد اضطراب در میان همسایگان و خانواده‌ها تبدیل شده است.

چهارشنبه‌سوری، جشن روشنی است؛ نه تنها در روشنایی آتش، بلکه در دل‌هایی که به هم نزدیک می‌شوند. آیینی است برای همبستگی، برای تازه کردن پیوندها، برای آغاز سالی که در آن محبت و آرامش جایگزین فاصله‌ها و سردی‌ها می‌شود. این جشن را همان‌گونه که شایسته‌ی فرهنگ دیرینه‌ی ماست، با احترام به معنای واقعی آن، گرامی بداریم.