از صبر تا پاسخگویی؛ خط قرمز جدید مطالبه‌گری

✍️ کیوان دارابخانی

سکوت، همیشه نشانه ضعف نیست. گاه سکوت می‌تواند حاصل مصلحت‌اندیشی، بزرگ‌منشی و پرهیز از جنجال‌های بی‌حاصل باشد. اما متأسفانه در فضای عمومی استان ما، برخی افراد این سکوت را به‌گونه‌ای دیگر تفسیر کرده‌اند؛ گویی که اگر کسی قلم نزند یا به‌طور مستقیم وارد میدان نقد نشود، دلیلی جز ترس یا ناتوانی ندارد. این برداشت، هم خطا و هم خطرناک است.

سال‌هاست در مسیر مطالبه‌گری منصفانه تلاش شده به جای حاشیه‌سازی، بر اصل ماجرا تمرکز شود؛ یعنی نقد کارآمدی، یادآوری وظایف و هشدار نسبت به کاستی‌ها. اما اکنون که برخی رفتارهای غیرمسئولانه تکرار می‌شود و نتیجه‌ای جز آسیب به اعتماد عمومی ندارد، نمی‌توان تنها نظاره‌گر بود. سکوت در برابر کاستی‌ها، به معنای تأیید آن‌ها تلقی خواهد شد؛ و اینجاست که دیگر نمی‌توان بی‌تفاوت ماند.

واقعیت این است که مدیریت ناکارآمد و پاسخ‌ناپذیر، همان‌قدر آسیب‌زاست که نقد نادرست و غیرمنصفانه. جامعه ما بیش از هر زمان دیگری نیازمند گفت‌وگو، شفافیت و صداقت است. اگر برخی مسئولان به جای اصلاح عملکرد خود، به برداشت‌های نادرست و قضاوت‌های سطحی دل خوش کرده‌اند، باید بدانند که دوران بی‌پاسخ ماندن رفتارها گذشته است.

از این پس، نوشتن و مطالبه‌گری نه یک انتخاب، که یک ضرورت اجتماعی است. هر عملکرد نادرست، هر کوتاهی و هر بی‌توجهی به مصالح عمومی باید آشکار و به نقد کشیده شود. مسئولیت، فقط در گرفتن صندلی مدیریتی خلاصه نمی‌شود؛ مسئولیت یعنی پاسخگویی به افکار عمومی و پذیرش نقد جدی.

اینک دیگر زمان آن رسیده است که به صراحت بگوییم:
سکوت به معنای رضایت نیست. و اگر تا دیروز سکوت می‌کردیم از سر مصلحت بود، امروز قلم خواهیم زد تا هیچ رفتار غیرمسئولانه‌ای بی‌پاسخ نماند.