در منظومه دیپلماسی سیاسی جمهوری اسلامی ایران، آن‌جا که مشروعیت داخلی زیربنای اعتبار بین‌المللی است، مفهوم «منافع عمومی» به یک رکن استراتژیک در تأمین اقتدار ملی بدل می‌شود. ایران، با بافتی متکثر و تمدنی چندلایه، نیازمند سیاستی است که وحدت را نه از مسیر یکنواخت‌سازی، بلکه از دل تنوع‌های هم‌زیست و مشارکت‌های آگاهانه برآمده از عقلانیت ملی تأمین کند. در چنین شرایطی، هرگونه دوقطبی‌سازی، تقابل‌افکنی و تفرقه‌گرایی—اعم از سیاسی، اجتماعی یا رسانه‌ای—مستقیماً ظرفیت دیپلماسی کشور را فرسوده و میدان چانه‌زنی را برای بازیگران خصم هموار می‌سازد. صیانت از منافع عمومی، نه‌فقط ضرورتی برای حکمرانی داخلی، بلکه مهم‌ترین مؤلفه برای تولید اجماع ملی و پیش‌شرط حضور مؤثر در نظام بین‌الملل است.