در عصر فوران اطلاعات، پیچیدگی تحولات و شکنندگی اعتماد عمومی، جوامع بیش از هر زمان دیگری نیازمند بلوغ فرهنگی و سیاسی‌اند؛ بلوغی که نه صرفاً در سطح نهادهای رسمی، بلکه در ژرفای الگوهای شناختی، شیوه مواجهه با بحران‌ها، و توان تمییز واقعیت از بازنمایی رخ می‌نماید. آنچه در بسیاری از جوامع در حال گذار ـ از جمله جامعه ما ـ به چشم می‌خورد، نه فقدان دانش، بلکه خلأ درونیِ درک ساختاری، مسئولیت‌پذیری جمعی و عقلانیت نقادانه است؛ وضعیتی که اگر اصلاح نشود، فراتر از یک چالش فرهنگی یا سیاسی، به تهدیدی زیرپوستی علیه تاب‌آوری ملی بدل خواهد شد.