انقلاب‌ها می‌میرند، اگر در روایتشان تقلید باشد نه تأویل. حقیقت‌ها به فراموشی سپرده می‌شوند، اگر تنها نقل شوند نه درک؛ و نام‌ها خاموش می‌گردند، اگر سلوک‌شان تنها تکرار گردد نه استمرار. اما امام خمینی(ره)، همچنان زنده است؛ نه در قاب‌های رسمی، که در آیینهٔ آیت الله خامنه‌ای(مدظله). او نه مفسری در سایه، بلکه مؤوّلی در صحنه است؛ کسی که روح آن راه را فهم کرده، نه فقط راه را دیده. اگر امام خمینی(ره) طلیعه‌ی فجر بود، امام خامنه‌ای(مدظله) حافظ شعله‌اش در شامگاه فتنه‌هاست. و از اینجاست که باید پرسید: راز بقای حقیقت امام در طریقت ولیّ امروز چیست؟ پاسخ را باید در مرز ظریف بین تقلید و تأویل جست‌وجو کرد.