در دوراهی سرنوشت‌ساز سیاست خارجی، جایی که مرز میان تدبیر و تسلیم در غبار دیپلماسی پنهان می‌شود، پدیده‌ای خزنده اما عمیق در حال گسترش است: وابستگی ذهنی و تحلیلی برخی نخبگان ایرانی به قدرت‌های متخاصم. یادداشت پیش‌رو، با بازخوانی انتقادی دیالکتیک تهدید و تسلیم، به واکاوی نوعی «سندرم استکهلم ژئوپلیتیکی» در میان بخشی از نخبگان سیاسی می‌پردازد؛ پدیده‌ای که استقلال را از شعار تهی می‌سازد و سیاست را به بازی در زمین دیگران فرو می‌کاهد. این تحلیل، هشداری است به آنان که به‌نام مصلحت، در مسیر استحاله‌ی نرم و خاموش استقلال ملی گام برمی‌دارند.