تاریخ گواهی می‌دهد که میز و مقام، اگر سرمایه‌ای برای خدمت باشد، برکت می‌آورد و اگر ابزار خویش‌خدمتی گردد، جز حسرت و نامی از یاد رفته بر جای نمی‌گذارد. چه بسیار کسانی که با زرق‌وبرق قدرت آمدند، اما در نهایت جز خاطره‌ای تلخ در ذهن مردم باقی نگذاشتند. آنان که در دوران مسئولیت، میان خود و مردم حصاری از تشریفات و مصلحت‌اندیشی‌های محفلی کشیدند، پس از کنار رفتن، ناگهان دریافتند که دیگر کسی درهای بسته‌ی خانه‌شان را نمی‌زند، کسی پیغامشان را پاسخ نمی‌دهد و آن‌همه لبخندها و تعظیم‌ها، نه از سر احترام که از سر منفعت بود.