در روزگار بحران، چهره‌ها عوض می‌شوند؛ برخی وفادارتر، برخی خاموش، و برخی... منتظر لحظه‌ای برای دریدن. آن‌ها که در سایه می‌زیند و با افتادن بزرگان بر سر سفره می‌نشینند، نه مخالف‌اند و نه همراه؛ آنان لاشه‌خوارانی‌اند که در لایه‌های پنهان قدرت زاد و ولد می‌کنند. اکنون زمان شناخت این جماعت رسیده است.
حادثه ناگوار انفجار و آتش‌سوزی در بندرعباس نه تنها جانی و مالی سنگین بر دوش مردم و دولت گذاشته است، بلکه چالش‌های پیچیده‌ای را در زمینه مسئولیت‌های حقوقی و فقهی جبران خسارات به وجود آورده است. بررسی ابعاد قانونی این حادثه، از جمله مسئولیت‌های فردی و نهادهای دولتی، به‌ویژه در زمینه خسارات وارده به اشخاص حقیقی و حقوقی، ضروری به نظر می‌رسد تا بتوان راهکارهای قانونی و فقهی مناسب برای احقاق حقوق آسیب‌دیدگان ارائه داد.
در دوراهی سرنوشت‌ساز سیاست خارجی، جایی که مرز میان تدبیر و تسلیم در غبار دیپلماسی پنهان می‌شود، پدیده‌ای خزنده اما عمیق در حال گسترش است: وابستگی ذهنی و تحلیلی برخی نخبگان ایرانی به قدرت‌های متخاصم. یادداشت پیش‌رو، با بازخوانی انتقادی دیالکتیک تهدید و تسلیم، به واکاوی نوعی «سندرم استکهلم ژئوپلیتیکی» در میان بخشی از نخبگان سیاسی می‌پردازد؛ پدیده‌ای که استقلال را از شعار تهی می‌سازد و سیاست را به بازی در زمین دیگران فرو می‌کاهد. این تحلیل، هشداری است به آنان که به‌نام مصلحت، در مسیر استحاله‌ی نرم و خاموش استقلال ملی گام برمی‌دارند.
در روزگاری که میدان سیاست جهانی آکنده از بازی‌های ادراکی و مانورهای تاکتیکی است، عقلانیت ملی ایجاب می‌کند که مسیر حرکت بر پایه توان داخلی، محاسبه سرد و دوری از شرطی‌سازی افکار عمومی ترسیم شود. نه افراط در امیدواری، نه غرق شدن در بدبینی؛ بلکه ایستادن بر زمین واقعیت و اعتماد به ظرفیت‌های خود، کلید عبور از پیچ‌های پرپیچ‌و‌خم دیپلماسی است. آن‌جا که لبخند دیگران تفسیرهای چندگانه دارد، باید بر توان خویش تکیه زد.
در منظومه دیپلماسی سیاسی جمهوری اسلامی ایران، آن‌جا که مشروعیت داخلی زیربنای اعتبار بین‌المللی است، مفهوم «منافع عمومی» به یک رکن استراتژیک در تأمین اقتدار ملی بدل می‌شود. ایران، با بافتی متکثر و تمدنی چندلایه، نیازمند سیاستی است که وحدت را نه از مسیر یکنواخت‌سازی، بلکه از دل تنوع‌های هم‌زیست و مشارکت‌های آگاهانه برآمده از عقلانیت ملی تأمین کند. در چنین شرایطی، هرگونه دوقطبی‌سازی، تقابل‌افکنی و تفرقه‌گرایی—اعم از سیاسی، اجتماعی یا رسانه‌ای—مستقیماً ظرفیت دیپلماسی کشور را فرسوده و میدان چانه‌زنی را برای بازیگران خصم هموار می‌سازد. صیانت از منافع عمومی، نه‌فقط ضرورتی برای حکمرانی داخلی، بلکه مهم‌ترین مؤلفه برای تولید اجماع ملی و پیش‌شرط حضور مؤثر در نظام بین‌الملل است.
رهبر معظم انقلاب: «اعتراض اگر در مسیر عقلانی باشد، هم به گوش مسئولان می‌رسد و هم زمینه‌ی تحقق خواسته‌های مشروع را فراهم می‌کند.» این بیان، ضرورت ورود نخبگان، تحلیل‌گران و فعالان اجتماعی به عرصه‌ی سیاست‌گذاری را برجسته می‌سازد.
سیاستمداران دیگر تنها از روش‌های سنتی برای تأثیرگذاری بر جامعه استفاده نمی‌کنند، بلکه با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین، رسانه‌ها و هوش مصنوعی، به ایجاد و هدایت روایت‌ها و پیام‌های خود می‌پردازند.
وفاق سیاسی در سیاست‌گذاری داخلی یکی از عناصر کلیدی در مدیریت اثربخش یک نظام سیاسی است. این مفهوم بر پایه توافق و همکاری میان بازیگران سیاسی و اجتماعی شکل می‌گیرد و به عنوان بستری برای حل‌وفصل منازعات، کاهش تعارضات، و ایجاد ثبات در حکمرانی عمل می‌کند. وفاق سیاسی نقش محوری در تقویت مشروعیت نظام
حزب‌الله لبنان با صدور بیانیه‌ای شهادت سید حسن نصرالله، دبیرکل این جنبش در حمله رژیم صهیونیستی به ضاحیه جنوبی بیروت را تایید کرد.
روابط عمومی کل سپاه در اطلاعیه‌ای از شهادت اسماعیل هنیه رئیس دفتر سیاسی حماس و یکی از محافظان وی، در اثر اصابت قرار گرفتن محل اقامت آنان در تهران خبر داد.
