بدین‌سان، مرزها در نظم جدید منطقه‌ای نه صرفاً به‌مثابه خطوط کنترلی، بلکه به‌منزله زیرساخت‌های تعاملات دیپلماسی چندسطحی بازتعریف می‌شوند؛ جایی که استانداران مرزی به‌عنوان کنشگران میانی، نقشی واسط میان سطوح ملی و جوامع محلی ایفا می‌کنند. در این چارچوب، تقویت ظرفیت‌های نهادی، هم‌افزایی سازوکارهای مشارکتی و تداوم گفت‌وگوی مرزی، به شاخص‌های کلیدی در تولید امنیت مشارکتی، تاب‌آوری اقتصادی و همگرایی فرهنگی بدل می‌گردند. آینده دیپلماسی منطقه‌ای، در گرو درک واقع‌بینانه از کارکردهای مرز و بازشناسی جایگاه راهبردی نهادهای محلی در معماری صلح و ثبات پایدار است.