در عصری که قدرت روایت، جایگزین حقیقت عینی شده، ایران در نقطه‌ای ایستاده است که هم‌زمان باید از امنیت ملی خود دفاع کند و در عین حال، مشروعیت حقوقی اقداماتش را در برابر ساختارهای فرسوده و گزینشی نظم بین‌المللی اثبات نماید. این در حالی‌ست که طرف مقابل، با عبور از مرزهای اخلاق و حقوق، می‌کوشد تصویر «تجاوز مشروع» را جایگزین «دفاع مشروع» ایران کند؛ تلاشی که نه‌تنها منطق حقوق بین‌الملل را خدشه‌دار می‌سازد، بلکه بنیادهای نظم جهانی را نیز در معرض فروپاشی ادراکی قرار می‌دهد.

در روزگاری که میدان سیاست جهانی آکنده از بازی‌های ادراکی و مانورهای تاکتیکی است، عقلانیت ملی ایجاب می‌کند که مسیر حرکت بر پایه‌ توان داخلی، محاسبه‌ سرد و دوری از شرطی‌سازی افکار عمومی ترسیم شود. نه افراط در امیدواری، نه غرق شدن در بدبینی؛ بلکه ایستادن بر زمین واقعیت و اعتماد به ظرفیت‌های خود، کلید عبور از پیچ‌های پرپیچ‌و‌خم دیپلماسی است. آن‌جا که لبخند دیگران تفسیرهای چندگانه دارد، باید بر توان خویش تکیه زد.