در نظام‌های حکمرانی، مشروعیت سیاسی نه تنها بر اساس قوانین مکتوب، بلکه از طریق رعایت وعده‌ها، رویه‌ها و انتظارات مشروع شکل می‌گیرد. هنگامی که دولت‌ها به دلیل ترک فعل یا تغییرات بی‌دلیل در سیاست‌ها و تصمیمات خود، اعتماد عمومی را نقض می‌کنند، نه تنها از نظر اخلاقی شکست خورده‌اند، بلکه مشروعیت خود را در معرض تهدید جدی قرار می‌دهند. این مسئله به چالشی بنیادین برای ثبات حقوقی و اجتماعی تبدیل می‌شود که در صورت تداوم، منجر به افول سرمایه اجتماعی و اختلال در روند حکمرانی خواهد شد.