اتحاد؛ راهبرد بقا و پیشرفت در برابر توطئه‌های تفرقه‌افکنانه

اتحاد، ستون فقرات یک ملت است؛ مفهومی که فراتر از یک استراتژی سیاسی یا یک آرمان اجتماعی، در ژرفای فلسفی و تاریخی جوامع ریشه دارد. ملتی که در برابر بحران‌ها ایستادگی می‌کند، مردمی که در مسیر پیشرفت گام برمی‌دارند و تمدنی که از گزند تاریخ جان سالم به در می‌برد، همه و همه از نیروی همبستگی تغذیه می‌کنند. اگر وحدت را از یک ملت بگیریم، چیزی جز پراکندگی، ضعف و فروپاشی باقی نمی‌ماند.

اتحاد نه‌تنها یک نیاز اجتماعی، بلکه ضرورتی عقلانی و فلسفی است. جامعه‌ای که اجزای آن در هماهنگی و همسویی قرار نگیرند، دیر یا زود دچار فروپاشی می‌شود. در جهان‌بینی اسلامی «یدُ الله مع الجماعه» (دست خدا با جماعت است) حقیقتی بنیادین است که نشان می‌دهد پیروزی، پیشرفت و بقا در گرو همبستگی است. در تاریخ اسلام، هرگاه وحدت بر محور اصول اساسی شکل گرفته، جوامع اسلامی به اوج قدرت رسیده‌اند و هر زمان که تفرقه در میان صفوف رخنه کرده، ضعف و انحطاط بر آن‌ها سایه افکنده است.

در بستر سیاست نیز، تاریخ نشان داده که هیچ قدرت خارجی قادر به نابودی ملتی متحد نبوده است. بلکه هرگاه شکاف و گسست درونی پدید آمده، سقوط به امری محتوم تبدیل شده است. تمدن‌های بزرگی همچون روم، صفویان و عثمانی، نه به دست دشمنان خارجی، بلکه به سبب گسل‌های داخلی و نفاق فروپاشیدند. امروز نیز، جهان نظاره‌گر ملت‌هایی است که با دامن زدن به تفرقه، امنیت و استقلال خود را قربانی می‌کنند و در مقابل، ملت‌هایی که بر پایه همبستگی و انسجام ملی ایستاده‌اند، مسیر پیشرفت را با قدرت طی می‌کنند.

اتحاد، نه یک گزینه، بلکه یک ضرورت حیاتی است. همبستگی، نه یک شعار، بلکه یک ابزار بقا و پیشرفت است. ملت‌هایی که آن را به عنوان یک اصل بنیادین پذیرفته‌اند، در برابر طوفان‌های تاریخی دوام آورده‌اند. در عصر بحران‌ها، شکاف‌ها و بازی‌های پیچیده جهانی، هوشیاری در برابر توطئه‌های تفرقه‌افکنانه و التزام به اصل وحدت، تنها راه صیانت از هویت، امنیت و پیشرفت است.

کیوان دارابخانی