چرا به “شهرداری از جنس واقعیات و امید” نیاز داریم؟

سه سال اخیر: سیمای شهر میان امید و سردرگمی

روزنگارآنلاین-پرویز دیناری، کرمانشاه، با تمام ظرفیت‌های جغرافیایی، تاریخی و انسانی، طی سه سال اخیر بیش‌ازهمیشه با چالش‌هایی چندلایه درگیر بوده است:
۱. *بحران مدیریت شهری:* جابجایی‌های پی‌درپی مدیریتی، تضاد منافع و ضعف در تعیین اولویت‌های واقعی، شهر را از شتاب توسعه بازداشته.
۲. *زخم‌های شهری تازه‌تر شد:* پروژه‌های نیمه‌تمام، محله‌های رهاشده، ضعف شبکه حمل‌ونقل عمومی، و نبود شفافیت در هزینه‌کرد منابع، باعث تلنبار شدن مشکلات و افزایش بی‌اعتمادی عمومی گردید.
۳. *گسست اجتماعی و فقدان سرمایه اجتماعی:* شهروندان احساس می‌کنند هیچ صدایی برای شنیده‌شدن ندارند. نهادهای شهری غالباً مردم را نه «شریک توسعه»، که «دریافت‌کننده خدمات ناقص» می‌پندارند.
۴. *شکنندگی اقتصادی:*وضعیت بازار، رکود کسب‌وکارها و ضعف درآمدهای پایدار شهرداری، امکان برنامه‌ریزی‌های جسورانه و بلندمدت را تضعیف کرده است.

چرا این بار باید متفاوت باشیم؟

انتخاب شهردار جدید، نه صرفاً یک انتصاب اداری، که مسیری است برای بازسازی سرمایه اجتماعی شهر و دمیدن روح تازه به فضای نومیدانه. مهم‌ترین اشتباه سال‌های گذشته، سپردن سکان شهر به مدیرانی بود که یا شعارهای تو خالی دادند یا در مدار بسته‌ی بوروکراسی و روابط بسته‌ مدیریت کردند.
اگر قرار است تغییر رقم بخورد، این گزینش باید مبتنی بر عقلانیت، شجاعت و شفافیت باشد.

شهردار کرمانشاه؛ ویژگی‌های حیاتی

۱. شناخت واقعی و عینی از شهر:
شهردار آینده باید کرمانشاه را نه فقط در نقشه‌ی جغرافیا، که در کوچه‌ها، زندگی مردم، نشانه‌های محرومیت و تخیل نسل جوانش بشناسد. “گزارش‌های اتاق‌های بی‌پنجره” نباید تنها منبع اطلاعات او باشد.

۲. پذیرفتن شفافیت و پاسخگویی:
بدون شفافیت هرگونه اصلاح ساختاری بی‌معناست. مردم باید بدانند منابع شهر چگونه خرج می‌شود و هر وعده‌ی عمرانی با چه پشتوانه‌ای شروع می‌شود؟ شهردار آینده باید گزارش‌دهی منظم و بدون لکنت را به یک اِلزام تبدیل کند.

۳. توانایی کار با سلایق مختلف و اجماع‌سازی:
کرمانشاه سوپاپ اطمینان توسعه غرب کشور است. اداره‌ی آن با حذف گروه‌های مختلف و رفتار قیم‌مآبانه ممکن نیست. شهردار باید اهل گفت‌وگو، اجماع و مشارکت دادن منتقدها باشد.

۴. درک قدرت رسانه و افکار عمومی:

شهر امروز، عرصه مواجهه با روایت‌های گوناگون و جوسازی‌هاست. شخصیت رسانه‌ای، قدرت اقناع افکار عمومی، شجاعت ایستادن دربرابر فشارهای ناحق، و مهارت ارتباط با جامعه مدنی، صفاتی حیاتی هستند.

۵. جسارت در تصمیم‌‌سازی، اما نه بی‌پروا:

شهر ما به مدیری نیاز دارد که همت تحول‌خواهی داشته باشد اما اسیر شعارهای رادیکال نشود. تصمیمات شجاعانه اما با پشتوانه پژوهش، تجربه و واقعیت.

۶. انضباط مالی و استقلال نسبی در برابر ذی‌نفعان:
شهردار باید خط قرمز خود را در برابر رانت، لابی و تخصیص‌های امضاءمحور، پررنگ کند؛ وگرنه صرفاً تبدیل به مهره‌ای در بازی قدرت‌های پنهان خواهد شد.
۷. امیدبخشی فعالانه:
رسالت یک مدیر شهری، صرفاً حل مشکلات عمرانی نیست؛ بلکه باید در کالبد شهر «امید اجتماعی» بدمد. امید واقعی نه با بنرهای رنگین، که با باز کردن مسیر مشارکت مردم و شنیدن صدای اعتراض شکل می‌گیرد
سخن آخر

شهردار آینده کرمانشاه نباید صرفاً چهره‌ای کوتاه‌مدت برای رفع بحران‌ها باشد، بلکه باید «رهبر شهری امیدآفرین» و «خلاقِ واقع‌بین» باشد. اگر این بار نیز انتخابی بی‌دغدغه و مصلحت‌جویانه انجام شود، دیگر امیدی برای بازسازی سرمایه اجتماعی شهر نخواهد ماند