در عصری که فوران اطلاعات، مرزهای دانایی و توهم را در هم می‌ریزد، تمایز میان ادعای مستند و باور بی‌پشتوانه، به معیاری کلیدی برای سنجش اعتبار گفتمان‌های عمومی بدل شده است. در این میان، ظهور پدیده‌ی «مطالبه‌گری هیجانی و غیرمستند» که گاه با آرایش فریبنده‌ی عدالت‌خواهی و شجاعت فکری ظاهر می‌شود، اما در بنیان خود از فقر شناختی، شهرت‌طلبی و ناتوانی در تفکیک مفاهیم رنج می‌برد، زنگ خطری است برای حیات عقلانی جامعه. این نوشتار، با تکیه بر اصول علمی به واکاوی این رفتارها می‌پردازد و نسبت آن‌ها را با فروپاشی هویت معرفتی و زوال اعتبار کنشگری بررسی می‌کند.